What’s behind the labels?
Collega’s zijn net mensen
Een aantal maanden geleden werkte ik mee aan een project van Serve the City. We hadden een middag georganiseerd voor gezinnen in Diemen samen met vluchtelingen gezinnen. Om elkaar te ontmoeten, elkaar te leren kennen en vluchtelingen te laten weten dat zij heel erg welkom zijn in Diemen.
Mijn dochter Isa was er ook bij. Op een gegeven moment vroeg zij aan mij: “Mam, wanneer komen de vluchtelingen?” Ik legde haar uit dat de vluchtelingen er al waren. Waarop ze me verbaasd aankeek en zei: “Maar ze zien er net zo uit als wij!” Ze was op zoek naar mensen die er typisch ‘vluchteling’ uitzagen … Ik legde haar uit dat vluchtelingen inderdaad gewoon mensen zijn net als wij. Het verschil is dat zij op de vlucht zijn geslagen, omdat het niet veilig is in hun eigen land. Ik besefte mij op dat moment dat we met het woord vluchteling eigenlijk iemand labelen.
Klinkt al anders bedacht ik mij: vluchtelingen, of mensen die gevlucht zijn. Het verschil zit hem vooral in het feit dat bij de laatste uitdrukking het woord mens voorop staat. Laatst zag ik een interview met een man die op de vlucht is. Hij zei: “Zie ons alsjeblieft bovenal als mens. En pas daarna als vluchteling.”
En hoe zit dat op ons werk? Zien wij bovenal mensen als we naar onze collega’s kijken? Of zien we de directeur, de schoonmaker, de stille, de boekhouder, de secretaresse, de streber, de werknemer, de lastpak, de dwarsligger, de sollicitant, de ‘kantjes-ervan-af-loper’, …
Met andere woorden: zien we de labels die we op anderen plakken? Of zien we de mens achter dat label? De directeur die thuis moeder is van 3 kinderen en de zorg heeft over haar dementerende vader, de schoonmaker die eigenlijk droomt van zijn eigen kapperszaak en met het schoonmaakwerk geld spaart om die droom waar te maken, de sollicitant die al een aantal keren is afgewezen en deze baan hard nodig heeft om zijn gezin te onderhouden en de huur te kunnen betalen en weet dat hij geschikt is voor de baan, maar onzeker is geworden nu hij al maanden thuis zit …
De mens achter de labels … zoveel boeiender en interessanter dan het label zelf … het is eigenlijk vooral een kwestie van kijken … vanuit een andere hoek, een ander perspectief, een andere bril. Hoe kijk jij?
Wat een mooie blog Ruth! Zet je wel aan het denken. Grappig ook hoe Isa je met haar opmerking iets laat inzien.
Dank je wel Yasmin. En ja grappig he, wat onze kinderen ons in kunnen laten zien …