Viering Molukkers 65 jaar in Nederland. Maar wat vieren we eigenlijk?
Mijn zoon van 9 zit met zijn Molukse oma aan tafel en het gesprek gaat over de viering van 65 jaar Molukkers in Nederland. Maar wat vieren we dan eigenlijk en in hoeverre viert mijn schoonmoeder dit feit? Zij vertelt dat ze hier eigenlijk nooit had willen zijn, in de eerste plaats. Ze zouden hier voor hooguit 6 maanden naar toe komen en dan weer terug naar huis, naar de Molukken, waar haar familie woont, waar haar roots liggen, waar haar thuis was.
Levi is even stil en zegt dan zachtjes maar duidelijk: “Ik ben wel heel blij dat jullie hier zijn gebleven oma. Want daardoor hebben papa en mama elkaar ontmoet en zijn Isa en ik er.”
Stilte naast hem.
Waarna oma verzucht dat ook zij heel blij en dankbaar is dat papa mama heeft ontmoet en Levi en Isa er zijn. En tegelijkertijd mist ze ook nog steeds haar thuisland.
Allebei is waar, zowel het verdriet van het verlies van het thuisland, een belofte die nooit is waargemaakt, als de blijdschap vanwege nieuwe generaties die gekomen zijn. Ik zie ze beiden zitten naast elkaar aan de keukentafel en besef dat het hier ook om gaat als we het hebben over diversiteit. Niet een kwestie van òf het één òf het ander: òf het verdriet òf de viering. Maar beide tegelijkertijd, naast elkaar, even waar. En dat ‘simpelweg’ accepteren en op tafel leggen, zoals oma en Levi dat samen deden.
